projekt #27: biała szafka na książki

Zaczęło się zabawnie, albo raczej groźnie, to zależy jak na to spojrzeć. ;) Odsunęłam od ściany tę kurząca się od lat szafkę i znalazłam pod nią kartkę z napisem: spieprzaj głupia klempo. :D Hehe, wcale się nie zraziłam i przystąpiłam do szorowania szafki papierem ściernym. Od dawna mam niecny plan przemalowania wszystkiego w domu na biało, w tej rundzie wzięłam się za szafkę – jak wyczytałam na kartce z tyłu – pod telewizor. Ale że u nas czegoś takiego po prostu nie ma, będzie szafką na książki, które od dłuższego czasu leżą w kartonach. A w dolnej części jest szuflada, w której będą mieszkać płyty winylowe.

Stan wyjściowy, tak wyglądała moja szafka ‚przed’:

A tak po przeszlifowaniu papierem ściernym.

No i wreszcie po pomalowaniu na biało.

A tak wygląda wypełniona książkami. Czyli stan ‚po’. :)

Jest fajna. :)

I jeszcze porównanie stanu ‚przed’ i ‚po’:

Reklama

obiekt #190: pokrowce z Tyveku

Tyvek, czyli materiał ‚papieropodobny’, uwielbiam od zawsze. Zachwyca mnie jego uniwersalność, funkcjonalność, faktura. I chyba znalazłam optymalną dla siebie formę z wykorzystaniem tyveku – pokrowiec na tablet. Jedyny problem, że nie mam tabletu, ale naprawdę poczułam naglącą potrzebę nabycia takowego po obejrzeniu propozycji marki  OneOnes. ;) Oprócz pokrowców w asortymencie są także torby, nerki, saszetki, ale to właśnie te najprostsze formy przykuły moją uwagę. Bo i czego chcieć więcej, jest biało, kwadratowo, jest fajny detal w postaci pogniecenia, jest czarny akcent (zamek błyskawiczny). Oczywiście to żadna filozofia, można by uszyć te same pokrowce z zupełnie innego materiału (i wtedy najpewniej nikt by na nie nie zwrócił uwagi), ale wybrany surowiec robi różnicę i czyni je wyjątkowymi. Bardzo fajny, prosty gadżet.

Via: http://oneones.shwrm.com/browse/oneones-b.html

projekt #25: fotel w paski

Nazbierałam całkiem sporą kolekcję foteli ‚366’ projektu J. Chierowskiego, ale dopiero drugi z rodziny doczekał się transformacji. I już wiem, że to będzie moje oczko w głowie, bo jest w nim wszystko co najbardziej lubię – biel, czerń, paski, geometria i trochę szaleństwa. Nogi pomalowałam na biało, materiał kupiłam w Ikei, a tapicer zgodnie z moimi wskazówkami obił fotel tak, żeby z przodu paski były pionowo, a z tyłu w poziomie. Twierdzi, że dostał przy tym oczopląsu. Wierzę. To będzie ulubiony fotel także z innego względu. Wczoraj brał udział w sesji zdjęciowej, która zapowiada bardzo fajny projekt, nad którym ostatnio pracowałam. Szczegóły już wkrótce. Stay tuned!

 

obiekt #180: dyskretny urok origami

Powoli zaczynają się te szarobure wieczory, które trzeba sobie jakoś zagospodarować z braku możliwości wyjścia z domu i delektowania się pogodą. Szachy, szydełkowanie, orgiami? To ostatnie wyjątkowo mi ostatnio zawróciło w głowie, więc dzisiaj wzdycham do składanych papierowych lamp. Doskonała alternatywa dla znanych wszystkim papierowych lamp-kul, taka ich wersja 2.0. I w odróżnieniu od tego wszędobylskiego pierwowzoru mocną stroną tej wersji jest finezja i wdzięk. ;) Przepiękny pomysł, misterne wykonanie, efekt końcowy miód malina. Prosto i subtelnie, ale jednak z przytupem.

Via: http://www.foldedlightart.com/

obiekt #179: ‚omni’ czyli torba wielozadaniowa

Kumeko znowu zachwyca. Kiedyś pisałam o ich plecionych pufach. Teraz zrobili równie urzekające torby.  Albo kosze. A może worki do przechowywania? Jak kto woli. Lekka konstrukcja inspirowana origami kryje w sobie mnóstwo zastosowań i tyle samo wdzięku. Wykonane z brezentu, są wytrzymałe i łatwo je utrzymać w czystości. Przede wszystkim jednak cieszą oczy nienachalnym, a jednocześnie niespotykanym wzornictwem. Piękno w prostocie. Znowu. Zawsze.

Via: http://kumeko.com/omni-bag/

obiekt #160: pompon dobry na wszystko

Nie wyobrażam sobie ile trzeba mieć cierpliwości, żeby zrobić taki dywan. Kiedyś robiłam podejście do samych pomponów i przy drugim zapał mi minął jak ręką odjął. Tak więc szacun dla twórców, bo te dywany zrobione są ręcznie, a jeden składa się z ok. 1300 pomponów. Wyglądają totalnie odjazdowo, szczególnie z bliska. Jak jakiś żywy organizm, bardzo miły i sympatyczny. Wyobrażam sobie jak przyjemne musi być chodzenie bosymi stopami po takich mięciutkich pomponach. Chciałabym mieć taki dywan przy łóżku. Wtedy nawet w razie wstania lewą nogą dobry nastrój gwarantowany, myślę że każda noga dałaby się przekupić dotykowi puszystego pompona. ;)

Via: http://myk-berlin.com/objekte/teppiche

obiekt #157: prostota w czystej formie

Ta lampa od dawna stoi w kolejce pięknych obiektów do opublikowania na blogu. W końcu się doczekała. Jest dowodem na to, że prosta, wykonana z dobrych materiałów rzecz, będzie zawsze aktualna, nawet jeśli w formie odbiega nieco od klasyki. Zresztą – drewno i biel zawsze się obronią. Co więcej, to jeden z tych stonowanych, wcale nie krzykliwych projektów. Bo ta lampa jest niby zupełnie ‚żadna’, ale jednak bardzo ‚jakaś’. W bardzo subtelny sposób bardzo charakterystyczna.    I to mi się w niej niesłychanie podoba. Nie mami tanimi chwytami, a zapada w pamięć na dobre.

Via: http://www.nordicthink.com/milk-lamp-p-48.html?language=en

obiekt #155: poplątana historia prostego siedziska

Dzieliłam się już chyba na blogu swoją niechęcią do kabli. Kabli od laptopów, lampek, lodówek, odkurzaczy, kabli od wszystkiego i co gorsza  – wszędzie, grrr. Mamy XXI. wiek, litości. A tu się okazuje, że kogoś takie zwoje kabli zainspirowały do stworzenia bardzo zgrabnego siedziska. Co więcej, siedziska bujanego! I muszę przyznać, że w tej formie ta plątanina bardzo mi odpowiada. Nie tylko wizualnie ten pomysł jest interesujący, ale i jego geneza jest świetna. To trochę takie oswajanie czegoś nielubianego, próba zamiany wady w zaletę. Stworzyć coś prostego z czegoś pogmatwanego. Bardzo do mnie taka przewrotna koncepcja przemawia. Posiedziałabym.

A wszystko zaczęło się od tego:

Via: http://marianaguila.com/portfolio/?p=41

obiekt #152: szafka pod telewizor też może być ładna

Nie jestem fanką „ołtarzyków z telewizorem” w centralnym punkcie mieszkania, sama nawet nie mam odbiornika tv, ale ten dzisiejszy obiekt bardzo wpadł mi w oko. Pewnie dlatego, że jest inny niż większość propozycji w tym temacie. Tzw. szafki pod rtv to na ogół siermiężne koszmarki, których zdecydowanie nie chciałabym oglądać u siebie. Tymczasem to co widać poniżej – czemu nie? Konstrukcja jest lekka i sprytna (kable mogą pozostać niewidoczne, ufff)  i, co jak wiecie bardzo sobie cenię, łatwo ją dostosować do własnych potrzeb. (Prawdę mówiąc wcale nie musi służyć za szafkę na telewizor.) Pomysł jest udany nie tylko dlatego, że jest prosty, ale także ze względu na pewien luz w podejściu do realizacji tego tematu. To lubię.

Via: http://saeheeher.com/wp/archives/portfolio/brighten

obiekt #146

Okazuje się, że już od pierwszych dni życia możemy funkcjonować w świecie dobrze zaprojektowanych przedmiotów. Bardzo spodobał mi się pomysł na tę sprytną kołyskę połączoną z fotelem. Świetnie rozwiązany mebel, a jeszcze do tego rozwojowy. Fotel nie traci racji bytu z chwilą gdy z kołyski wyrasta korzystający z niej mały człowiek. Kołyska z łatwością dostosowuje się do nowej funkcji – prosty zabieg zamienia ją w schowek do przechowywania prasy. Powstaje bujany fotel stworzony do czytania gazet, które już zawsze mogą być pod ręką. Czyli coś, co każdy doceni na starość. ;) Proste.

Via: http://www.dvandirk.nl/